Zoektocht naar de Mol in.. Huizen!

’s Morgens ging weer lekker vroeg de wekker, vroeg voor een zondag in ieder geval! Maar vandaag had ik geen problemen met opstaan, want het beloofde een leuke dag te gaan worden: samen met andere molfans een dagje speuren, en hopelijk nog wat kandidaten ontmoeten! Samen met Romy, mijn heel erg lieve oppaskindje van 10 jaar, zou ik afreizen naar Huizen. In eerste instantie zouden we met de trein gaan, en ik zou om half 9 bij haar thuis zijn. Als we dan de trein van kwart voor 9 zouden halen, zouden we ruim op tijd zijn!
Om 10 voor half 9 stond ik bepakt en bezakt klaar om weg te gaan, eerst zou ik nog even gaan pinnen, en dan op naar Romy! Toen kwam echter mijn vader naar beneden en zei dat ik toch wel met de auto kon, omdat hij toch niet weghoefde… dat was dus mazzel, maar er moesten nog wel even wat dingen geregeld worden! Zo moest ik nog even snel een routebeschrijving hebben, want anders zouden we er natuurlijk nooit komen! Ook nog even snel een draagbare dvd-speler gepakt, en een leuke dvd, zodat we die konden kijken als we erg lang moesten wachten… Ook nog even snel Romy gebeld dat ik iets later zou zijn, maar dat we wel met de auto konden!

Eenmaal alles in de auto ingeladen, probeerde ik de auto te starten… Lukte niet, want de auto staat op stuurslot. En ik heb niet zo heel erg veel verstand van auto’s, dus dat duurde even voordat ik die eraf had. Maar goed: pinnen, en naar Romy. Ik was daar natuurlijk veel te laat door al deze capriolen op de vroege zondagmorgen. Volgens haar vader zat ze al vanaf 8 uur helemaal klaar! En toen konden we eindelijk vertrekken!
Onderweg lekker muziek geluisterd en gekletst, natuurlijk over WIDM! Romy fungeerde als mijn TomTom, of eigenlijk RomyRomy. Zij meldde mij de hele tijd welke wegen ik moest nemen, en tot mijn grote verbazing reden we er in één keer tegenaan! Helemaal top natuurlijk, maar ik had het niet verwacht. Stonden we daar, op de parkeerplaats van de Huizer Hockey Club, om kwart voor 10 ’s morgens! (Newsflash: het begon om half 12!). Dus gingen we gezellig een dvd’tje kijken, en wat eten en drinken. Romy heeft ook nog een mooie mol getekend.

Ik was ook de hele tijd in de gaten aan het houden of er al andere mensen kwamen, want ik zou het echt lullig voor Romy vinden als we fout zaten. Ze had zich er zo op verheugd! Ook hoopte ik echt dat Dick zou komen, want Dick is onze favoriet! We baalden afgelopen donderdag dan ook enorm dat hij eruit was!
Uiteindelijk kwam er een bus, en er stapte iemand uit. Ik dacht: die moet dan ook wel van het forum zijn… Maar ik herkende diegene niet, en later bleek het Erik te zijn.
Ik werd ook nog even voor een hockeygirl aangezien toen ik in de knallende regen onder de paraplu op medefans stond te wachten. Zo’n man deed z’n autoraampje open en vroeg met welk team ik meemoest. Ik antwoordde dat ik niet hockeyde en dat ik op mensen stond te wachten. Hij: “In de knallende regen?” Tja, je moet er wat voor over hebben!
Toen ik net weer terugliep naar Romy die lekker warm in de auto zat, kwam er een andere auto. Deze mensen herkende ik wel van RN (Daedaulus, nevermind, Lautjuh, Arco en nog iemand). We zijn toen met zijn allen naar het clubhuis van de hockey gegaan. In het clubhuis hing een tv-scherm, dat we nog even in de gaten gehouden hebben: misschien zou Karel daar wel op verschijnen, je weet het maar nooit! Ook hebben we ons afgevraagd of ene meneer Jol misschien op het hockeyveld stond te scheidsen, en nadat we dat gecontroleerd hadden bleek het toch niet zo te zijn!

Er druppelden steeds meer mensen binnen, en de vrouw van achter de bar zei dat ze van niks wist, waarop iedereen zoiets had van: “jaaaaaajaaa!” Arme vrouw, want ze wist echt van niks, want even later kregen we een smsje: Volg de tuktuk!
En binnen no time was die kantine leeg en renden we allemaal naar de ingang van het terrein. Daar hebben we even staan wachten in de regen, en toen zag ik een cameraploeg uitstappen, waar we natuurlijk op af renden! Deze mensen bleken van de .nl crew te zijn en maakten een reportage over deze dag. Ze hebben ons wat vragen gesteld, waarna wij ons, samen met de cameraploeg weer bij de achterblijvers voegden. Nog geen minuut nadat we daar weer stonden kwamen er twee tuktuks luid toeterend langsgereden. In de eerste zaten Karel, Eva en Paul. De achterste werd gevuld door mensen van de crew. Ik dacht eerst nog dat het Nadja was, omdat er een vrouw met lang donker haar achter het stuur zat, maar nee, alleen de eerste werd gevuld door kandidaten. Op het moment dat de wagentjes langsreden, reden ze niet al te snel, dus iedereen rende erachteraan over de weg. Bij het busstation stopten ze, en zei Karel: “Kunnen jullie dat wel bijhouden?” Wij: “Als je maar niet te snel gaat dan!” Waarop Karel het gaspedaal eens lekker hard indrukt en wegscheurt… geweldige man die Karel!

Iedereen rende er natuurlijk achteraan! Romy en ik renden een beetje vooraan, en Eva en Paul keken achterom. Toen lieten ze Karel stoppen aan de zijkant, en Romy en ik gingen wat langzamer lopen toen we naast het karretje waren. Eva hing half uit de tuktuk, en tikte Romy aan. Of Romy misschien tussen Paul en Eva in wilde komen zitten in het karretje? Ik zei meteen: doen Room! Leuk! En Romy stapte een beetje verlegen en bescheiden, maar toch stralend het karretje in… Ik liep een stukje door, maar toen scheurde Karel weer voorbij, en zwaaiden Paul, Romy en Eva naar me. Toen heb ik even snel de vader van Romy opgebeld. Dan wist hij dat we in ieder geval veilig aangekomen waren, en natuurlijk vond ook hij het erg leuk dat Romy nu op de tuktuk zat! Op het laatst reed de tuktuk met de crew een zijstraat in en stopte Karel. Hij vertelde ons dat we de rode tuktuk moesten volgen. Wel waarschuwde hij nog even: “Kijk uit met oversteken, want die auto’s rijden hier best hard!”
Romy zat nog lekker naast Paul, en Eva stond buiten de tuktuk een sigaretje te roken. Ik vroeg of ik een foto mocht maken van hen met zijn vieren in de tuktuk. Natuurlijk mocht dat, en nadat Eva haar sigaret opgerookt had maakte ik de foto… Ik zei ook nog even tegen Paul dat dit nou Romy was, waar hij in Carré een briefje voor geschreven had. (Ik was laatst namelijk bij de halve finale van Lama gezocht en de Lama’s on Tour in Carré. Ineens stond Paul achter me, dus vroeg ik of hij dat wilde doen, en natuurlijk wilde hij dat!) Hij herkende me nog wel lichtelijk…

Toen ben ik, uiteraard heel voorzichtig, overgestoken. Karel volgde even later, en scheurde de rest van de weg af. Toen ik bij de ingang van het kartcentrum kwam werd Karel daar geïnterviewd door de .nl crew. Romy stond in de deuropening, en haar dag kon al niet meer stuk. Stel dat Dick er niet zou zijn, zou haar dag alsnog heel erg geslaagd zijn!
We werden door de karthal gedirigeerd, en in een soort VIP ruimte ontvangen. Ik zag Paul staan, maar Eva zag ik niet. Toen we wat verder liepen zag ik Eva zitten, geflankeerd door Inge en Alex. Naast Alex zat meneer Jol, dus deze dag was al fantastisch!
Jan Peter Pellemans, van de productie van WIDM, heette ons welkom en legde het programma uit. Eerst konden we vragen stellen, en daarna was er een mogelijkheid om te karten tegen Dick en Paul. Wie er mochten karten zou uitgemaakt worden door middel van een loterij. JP meldde wel even dat als je een vraag wilde stellen, het leuk was als je zou zeggen wie je bent en waar je vandaan komt, en natuurlijk aan wie je de vraag wilt stellen!
Toen werden de vragen afgevuurd:
“Eva, wat zei je tegen Alex toen hij afviel?” Waarop Eva antwoordde: “Liefs aan iedereen”… Degene die de vraag stelde vermeldde ook nog even wat ze dacht dat Eva zei.
“Eva: hoe zat het met het bieden op de luxe kamer? Je zei achteraf tegen de rest dat je daar niet op geboden had…” Eva meldde dat ze nooit verwacht had dat ze die kamer zou krijgen. Ze dacht dat zij niet als éénnalaatste geboden had, waardoor ze best tegen de anderen kon zeggen dat ze helemaal niet geboden had. Het ging allemaal zo snel! Uiteindelijk had ze toch de kamer, dus kwam haar leugentje uit.

“Karel, heb jij van tevoren instructies gekregen over het uitdelen van de verschillende kleuren molboekjes?” Karel: “Hmm ik heb opeens last van een sterk falend geheugen… Toch vreemd!” Ik neem aan dat hij dus wel instructies daarover gehad heeft …
“Hoe moest de volgorde van de letters in de speuropdracht in Bankok worden vastgesteld?”
Karel en JP beantwoordden deze vraag. Op elk letterplaatje stond dus een teken uit de Chinese dierenriem. Deze moesten de kandidaten in de juiste volgorde leggen en dan zou er in fonetisch Thais komen te staan: “Geef Karel de hand”…
“Wordt het antwoord van Inge in de lift (Geef Karel de hand, of geef Karel een hand) goedgerekend?” Hier sprong JP in en hij meldde dat we op dat antwoord nog even moesten wachten op de laatste aflevering. Karel beaamde dit.
“Waarom kunnen Dick en Inge niet met elkaar opschieten?” Dick antwoordde (denk het accent er eventjes bij ): “Ja Inge heeft zweetvoeten en ik snurk… Tja da ga gewoon nie same!” Inge vulde aan dat het niet zo was dat ze een hekel aan elkaar hadden. Ze konden het gewoon gezellig met elkaar hebben, alleen het samenwerken zou niet goed gegaan zijn. Met sommige karakters kan je ook beter niet samenwerken. Dick: “Wij samen op een vlot, dat zou niet werken. Dan zouden we nu nog op weg geweest waren naar Bankok!” Inge: “Dan hadden we wel mijn vat terug gehad! Ik hoop nog steeds een briefje te krijgen dat er ergens een vat met ‘Inge’ erop is aangespoeld…” Dick meldde nog dat hij aan Renate een goede partner had.
“Dick, heb je last van de wespensteken gehad?” Hij antwoordde dat hij daar wel last van had gehad, maar dat de EHBO snel ter plaatse was. JP vulde aan dat er wel een camera gesneuveld was, die man was met camera en al het water in gedoken. Gelukkig werd het opgenomen op een computerschijf, die gelukkig tegen water kan. Vandaar ook dat we deze beelden nog hebben kunnen zien. Later heeft nog iemand met Dick staan praten, en vertelde hij dat hij meer dan 10 wespensteken had, en dat er twee ambulances stand-by stonden. Het hele spel werd ook stilgelegd.

En toen een vraag aan Karel, maar ook aan de crew: “Vinden jullie niet dat er teveel wordt afgeweken van het format?” JP vroeg of zij het format kende dan. De vraagsteller licht toe dat het de bedoeling is dat de mol het geld uit de pot haalt, en niet de andere kandidaten door middel van een veiling. Ook vond ze het niet leuk dat er zoveel jokers en vrijstellingen in het spel zaten: hiermee bereik je dat na het eind van elke aflevering degene met de minste jokers afvalt, en niet degene die het minst weet over de mol. Zo kan je dus de mol wel goed hebben, maar er toch uitvliegen omdat je minder jokers hebt dan de rest. JP antwoordde dat er aan het begin een format opgesteld is, maar dat ze nu al 7 jaar verder zijn en dat een format zich ook ontwikkelt. Toen wilde hij over het onderwerp stoppen, en dat wij het er verder over zouden hebben op internet.

“Inge, waarom dacht je dat je iedereen kon overhalen om te gaan abseilen?” Inge zei toen eigenlijk precies hetzelfde wat ze in de biecht zei. Dat ze enorm hoogtevrees heeft, zoals iedereen als je op 300 meter hoogte over de rand moet stappen. En dat het zo’n adrenalinekick was dat ze vond dat de anderen dit ook mee moesten. Ze gunde het de anderen ook om dit mee te maken, en ze had nooit verwacht dat Renate niet zou gaan…
“Zijn de kandidaten er nog achtergekomen wat “Karel heeft het voor elkaar” betekent?” Ook hierop mochten de kandidaten geen antwoord geven. Dat zouden we wel merken op het eind.
“Inge, waarom gaf je zo makkelijk je molboekje aan Paul?” Inge (tegen Paul): “Ja daar moeten wij het nog eens over hebben!” Ze was ervan overtuigd dat ze het boekje, met alle inhoud, weer terug zou krijgen. Inge: “Paul had dat beloofd!” Paul: “Heb ik dat echt beloofd? Is dat ook opgenomen?”  Inge vertelde dat ze Paul vertrouwde na de eerste avond stappen met Paul en Sander.
“Dick, wat vond je het leukste hotel?” Kandidaten lachten... Eva: “Voor mezelf weet ik dat wel hoor!” Dick: “Tja, wat vond ik het leukste hotel… De goedkoopste!” Alex: “Oh die ene waar je door het bed was gezakt?” Dick: “Nee niet die…” JP vroeg of het misschien die ene was op de boot, en Dick beaamde dat. Hij zei ook nog dat dat was toen ze zakgeld gekregen hadden, de laatste 100 euro uit de pot. Dat was dus het goedkoopste, en het herinnerde hem aan thuis…

Vervolgens kwam er iemand naar voren die aan de Agrarische opleiding zijn diploma ‘Mollenvangen met klemmen’ had behaald. Hij vroeg zich af of de kandidaten hem nog de hand durfden te schudden, want hij zou een mol zo herkennen! Eva reageerde gelijk met: “Ja dat durf ik wel!” Uiteraard kreeg deze meneer van de rest een applaus voor het behalen van zijn diploma....
“Waarom doen de mannelijke kandidaten het slechter in het spel?” Deze vraag werd in het bijzonder aan de mannen gesteld. De vraagsteller vroeg zich af of de mannen het spel misschien te strategisch speelden, met het oog op Alex, die zei dat hij de hele tijd bezig was met strategieën. Alex meldde dat iedereen zijn eigen strategie had. Karel vindt vrouwen gemener spelen, en dacht dat het wellicht daaraan lag. Inge: “Vergeet de vrouwelijke intuïtie niet!”

Toen werd de vraag gesteld of alle kandidaten kort en bondig wilden antwoorden, het liefst met alleen ‘ja’ of ‘nee’, op de volgende vraag: “Jullie hebben nu inmiddels de reünie gehad, en weten wie de mol is. Waren jullie verbaasd?” Paul: “Ja ik weet niet of ik dit nu moet gaan beantwoorden!” (Hij keek vragend in de richting van JP) Eva: “Ja… nee… misschien… een beetje…” Ook uit haar woorden werden we niet veel wijzer. Alex: “Ik weet het niet…” Dick: “Ik heb opeens net als Karel last van een falend geheugen…” Inge zei niet veel.
“Karel, waarom drukte je steeds zo hard op de entertoets, en ging die dan niet kapot?” Karel: “Ja zo’n executie is natuurlijk een erg spannend moment… Ik probeerde er zo een beetje de spanning mee in te houden.” JP: “De volgende serie nemen we nieuwe laptops mee !”
 Nu volgde een vraag aan alle acteurs en actrices. Dick leunde gelijk achterover en sloeg zijn arm om Karels schouder. “Dan trekken wij ons als echte sportfanaten even terug!” De vraag was of je ooit tijdens het spel gebruik gemaakt hebt van karakters die je ooit gespeeld hebt. Inge beantwoordde deze vraag, ze was daar als zichzelf, en niet als een karakter. Ze heeft dan ook nooit iets uit haar eventuele rollen gehaald.
“Krijgen de kandidaten van tevoren informatie over de opdracht?” De kleding lijkt namelijk aangepast te zijn. Vraagsteller geeft een voorbeeld: Tijdens het bieden hebben alle dames een rokje aan. Als ze nou moesten gaan abseilen van een berg bijvoorbeeld, zou een rokje niet het meest fijne kledingstuk zijn… Het antwoord was dat de redactie wel aangaf wat voor kleren ze aanmoesten. Bij het bieden was er gezegd dat ze nette kleren aan moesten doen, omdat dat bij het terrein hoorde. Vraag: “Wat voor een terrein was dat dan?” “Het terrein rondom het sjieke hotel.”

“Kandidaten, worden jullie vaak aangesproken op straat over dit programma?” Paul: “Ja, maar op een heel leuke manier. Het is niet zozeer dat mensen dingen aan je vragen, het is meer dat ze iets kwijt willen. Dan komen ze met iets dat ze gezien hebben en wat ze raar vinden, en dan vragen ze of ik dat ook raar vond.” Eva: “Ja en op de meest onverwachte momenten. Dan ben ik bijvoorbeeld ergens aan het eten, en dan heb ik net mijn drinken. Komt er iemand aan tafel “Is alles naar wens, bent u de mol?”… dat verwacht je op dat moment niet.” Dick: “Sinds vrijdagochtend ineens veel minder. Daarvoor zongen er tijdens een wedstrijd nog wel eens een paar vakken: “Dick Jol is de Mol!!!”, maar dat is nu niet meer zo…” Alex: “Het is ook niet zozeer dat mensen naar je toekomen om te vragen of je de mol bent, het is meer zo dat ze zelf iets kwijt willen en dan jouw mening daarover willen weten.” Karel: “Maar niemand wil ook weten wie de mol is! Stel je voor dat iemand het zou vragen, en we zouden antwoord geven op die vraag… Dan zou je toch gek worden! Er is toch nu niemand hier die wil weten wie de mol is?”
“Paul, wist je wat de bedoeling was tijdens de veiling?” Paul: “Nee dat wist ik niet, ik wist niet dat ik met behulp van een veiling terug in het spel moest komen. Ik had werkelijk geen idee tot het moment dat ik daar stond. Ik wist ook niet dat ik naar voren moest komen.”
Verder werd er nog gevraagd of hij had geboden tijdens de veiling. Zijn antwoord was dat hij zich dat niet kon herinneren…

Hierna sloot JP de vragenronde af, en konden we naar voren om even op de foto te gaan met de kandidaten, of voor een handtekening. Eerst nog even aan JP gevraagd of Romy mocht karten. Hij kwam even later terug met een trieste mededeling: voor het karten moest je 12 jaar of ouder zijn, en minimaal 1.58m. Het was nogal druk bij de tafel waar de kandidaten nog zaten, maar Romy stond pal naast Karel, dus toen heb ik hen op de foto gezet. Karel zei nog: “Jij was er toch vorig jaar met de molfandag ook?” Dat hij zich dat nog herinnerde zeg! Ik zei dat ik er inderdaad vorig jaar ook bij was en dat we toen na afloop nog gezellig hebben zitten praten, en dat hij meegelopen was met ons naar het station. Erg leuk dus!
Karel zei ook nog: “Ik moet even mijn buik inhouden…” toen hij het knoopje van zijn jasje dicht ging doen… Maar dat terzijde.

Toen hebben Dick en Alex onze schriften gesigneerd, waarna ik aan Dick vroeg of Romy met hem op de foto mocht. Natuurlijk mocht dat van hem! Ze mocht naar de andere kant van de tafel komen, en bescheiden/verlegen op zo’n moment naast je favoriete kandidaat, als Romy is, bleef ze gewoon een stukje naast hem staan, wachtend op de foto. Maar Dick zat, en toen zei hij dat ze bij hem op schoot mocht komen zitten (hoe lief!) en de foto is echt onwijs leuk geworden! En aangezien Alex naast Dick zat, stond Romy ook al snel met Alex op de foto. (Seraphina onwijs bedankt!). Tussendoor heb ik ook nog even een briefje met mijn naam erop in de hoed van Karel gegooid, voor de loterij. Inge stond toen even alleen, dus toen kon Romy mooi even met haar op de foto! Inmiddels was het tijd voor de trekking van de loterij… Inge stond toen even alleen bij de tafel, dus ik kon haar mooi even om een krabbeltje vragen. Toen ze nog bezig was, had Karel net de eerste naam getrokken: je raad het al, dat was ik!! Het koude zweet brak me al zowat uit, ik had namelijk nog nooit gekart, en ik dacht echt dat het een race zou zijn één tegen één, dus of tegen Paul, of tegen Dick. Toen er nog twee anderen bekend gemaakt werden begreep ik dat het dan toch in teamverband moest zijn. Het karten zou nog even duren, en Inge had inmiddels ook mijn schrift gesigneerd.
Toen kwam Romy weer, en stonden we bij Eva, die heel rustig voor iedereen een leuk verhaaltje opschreef. Ze keek blij verrast naar ons, en ze begroette ons vrolijk! Ook zij zette even een krabbeltje, en toen mochten we samen met Eva op de foto! Iemand vroeg ook nog of Eva naar de MFD zou komen, waarop Eva reageerde met: “Das toch 18 maart? Jaaaaa dan ben ik er ook!” (Verder schijnen Alex en Paul ook al toegezegd te hebben op deze dag, daar was ik alleen niet persoonlijk bij )

Even later waren de mensen van de crew bezig ons weg te bonjouren, en alle kandidaten werden zowat naar het zijzaaltje getrokken! Op weg naar de andere kant zag ik Dick nog staan, dus dat was even een fotomomentje.
In de hal zouden we wachten tot  het karten zou beginnen. Vera en ik kregen een idee: we zouden een rode of een gele kaart maken, en dan die tijdens de race opsteken naar Dick. Na goed zoeken en vragen kregen we van de mensen achter de bar een rode servet, die we opvouwden en plastificeerden met plakband (hoe crea!)… Later bleek echter dat we een pak aan hadden en dat je iemand pas herkende door diep in zijn/haar ogen te keken, en dat gaat niet zo gemakkelijk bij hoge snelheden. Bovendien zat de kaart nog in mijn broekzak onder het pak, dus kon ik er ook niet bij!
Tegen enen kwam de mevrouw van de crew met een papiertje. Of we die even wilden tekenen voor akkoord, voor het geval we over de kop zouden gaan… Toen mochten we meelopen naar de andere kant waar de andere kandidaten met zijn allen wat aan het drinken waren. Wij stonden even te wachten, en toen kwamen ze. We gingen zo’n kleedruimte in, en daar moesten we een pak aan. Paul had al vaker gekart (bleek later ook uit zijn snelheid), dus even gevraagd welke pakmaat hij aanhad. Ik ging naast hem staan, zei: “das wel ongeveer hetzelfde”, dus toen had ik dezelfde maat als hem aangetrokken. Dick en Paul werden ook nog even geïnterviewd door de .nl crew, die zelf ook een afgevaardigde zou hebben in de kartrace: Justin. Hij zou commentaar leveren vanuit het wagentje.

We kregen wat uitleg, en moesten de helmen op, maar niet voordat we een haarnetje opgedaan hadden. Ik zei nog: “Altijd charmant zo’n netje…” En Paul was het daar roerend mee eens. Het was jammer dat ik daar geen fototoestel had, Dick Jol met een rood haarnetje is echt een geweldig gezicht! Nadat we met helm op naar de karts liepen, moesten Dick en Paul hun helmen en netjes weer af voor een foto. Daarna moesten die natuurlijk weer op, en toen is er ook een mooi shot gemaakt van Dick met zijn haarnetje. Paul kreeg de eerste kart, toen Dick, ik, Vera en Arco. We mochten even inrijden, en het was toen al geweldig! Ik hou echt van karten sinds deze zondag!
We startten in een andere volgorde, al weet ik niet welke, want dat kan je niet goed zien aan de pakken. Wel weet ik dat ik als 5e startte, met Dick voor mij en Vera achter mij.
Op een bepaald punt op de baan was er een kleine lekkage geweest, en was de baan dus glad. Dat merkten we allemaal, want volgens mij hebben we daar allemaal wel een keer in de slip gelegen! Maar ja, een beetje slippen is wel lachen!

Op een gegeven moment ging Dick mij inhalen… Ik nam de binnenbocht en Dick zat in mijn buitenbocht. Nadat ik de bocht genomen had ging ik direct naar de buitenbocht zodat Dick daar klem kwam te zitten tegen de ‘vangrail’… Zo kon hij mij immers niet inhalen. Deze actie was tevergeefs, want een ronde later haalde hij mij alsnog in. In precies dezelfde bocht wel te verstaan. Het enige verschil was dat hij mij niet de vangrail in beukte, maar netjes achterom keek en pas naar de buitenkant ging toen hij mij voorbij was. Dit vond ik erg lief van Dick, helemaal omdat hij net door mij tegen de vangrail geplet was. Dit was niet het enige galante moment van Meneer Jol. Nog een andere keer namen we beiden de bocht en kwamen we daarna tegen elkaar klem te staan. Toen mocht ik voorgaan van hem!
Wat ook wel leuk is om te vermelden, was dat op een gegeven moment Dick en Paul voor mij in een ‘duel’ bezig waren. Ze probeerden elkaar in te halen, en toen ze op het gladde stuk kwamen slipten ze beiden, en kon ik er zo voorbij ! Maar goed, niet lang daarna werd ik gewoon weer keihard gepasseerd! Ik ben zo’n stuk of vier keer ingehaald door Meneer Rabbering, die kan het echt goed joh!

Toen helaas alweer de zwart-wit geblokte vlag, en moesten we eraf. Dick en ik waren de laatsten nog op de baan, en hij reed voor mij de pits in. Toen heb ik nog even met hem gesproken. Hij vroeg of ik het leuk vond, hij vond het zelf: “Eg gaof!” (natuurlijk met zachte G!) Ook meldde hij nog even dat hij dat lekkage deel wel erg glad vond, ik zei dat dat inderdaad zo was, en dat sommigen zelfs met het wc-papier (dat daar helemaal in de hoek lag) onder hun wielen een flink eind gereden hebben!
In het omkleedhok het pak uitgedaan… Aan ons werd ook nog even wat gevraagd, of we het leuk vonden… Natuurlijk!! Het was echt super!!! Ook Dick werd nog even geïnterviewd… Toen Dick wegliep vroeg iemand (Vera volgens mij): “Met jouw karretje was zeker weer van alles mis?” Waarop Dick weer terugliep naar de camera en zei: “Ik heb nog een leuke quote!” De camera moest weer even aangezet worden, en toen ging Dick verder: “De buggy in het spel was langzaam, maar met deze was ook gekloot! Bedankt en goedemiddag!” En hij beende weg!  Dat was echt te grappig!!!

Toen we op de brug over de kartbaan kwamen kregen we de uitslag van het karten uitgeprint. Deze blaadjes heb ik natuurlijk even laten tekenen door Dick en Paul, als bewijsje!
Alex en Eva gingen er vandoor, en Paul en Dick bleven nog even staan. Romy en ik gingen weer naar het halletje, waar mijn spullen nog stonden. Toen Paul en Dick weer langsliepen, hebben we Paul nog even gevraagd of hij nog even een krabbeltje wilde zetten in Romy’s boekje. Ook vroeg ik of ik ook nog een handtekening mocht… Paul: “Alweer?” (met een lach) “Ja in mijn officiële schrift…” “Officiële schrift?” Ik legde uit dat hier alle kandidaten in stonden, ook van degenen van vorig jaar die op de fandag waren. Toen heeft Paul opgeschreven: “He Thessa, de allerlaatste!  Paul!” Toen gingen de kandidaten weg, en wij dus ook. We zijn gezellig met nog een groepje teruggelopen naar de hockeyvereniging, waar de auto stond. Voor de terugweg had ik geen routebeschrijving, dus toen moest ik even goed opletten. Romy ging lekker een dvdtje kijken, en ze viel bijna in slaap… Uiteindelijk zijn we veilig thuisgekomen.
Thuis kwam ik er wel achter dat ik mijn paraplu vergeten was, die stond nog in de VIP-ruimte van het kartcentrum. En ik had er nog zo bij nagedacht: “Niet de paraplu vergeten!!” Maar goed, we hebben een geweldige dag gehad, dus wat maakt een parapluutje dan uit!
Romy en ik hebben ervan genoten. Kandidaten die er waren: onwijs bedankt, jullie zijn echt top!!!

PS: Op het shirt van JP stond: “Chopper let go”… Dit wordt door menigeen ook als een hint gezien…