Ook weer een opdracht volgens een al vaker beproefd concept: geloofwaardig kunnen liegen is een pré voor zowel kandidaten (jokers te verdienen) als mol, als je één van de drie bent. De mol die bij de rest zit, moet kunnen sturen richting de foute kandidaat.
Hoe kom je als mol bij de drie ‘uitverkorenen’? Door de juiste sleutel te nemen. Lastig, want dan moet je er snel bij zijn. Geen garantie dat dat lukt, tenzij ze je vooraf zeggen dat die drie sleutels op één rij liggen, dan heb je één kans op drie om erbij te zijn. Vraag is ook: wil je eigenlijk als mol wel één van de drie zijn? Uiteindelijk ligt de finale beslissing of de opdracht slaagt bij de groep die moet ‘raden’ wie er de waarheid spreekt.
Ik kan er niks aan doen, maar ik vond Bridget hier wel sturen in de ‘verkeerde’ richting voor het welslagen van de opdracht. Opnieuw Bridget. Maar ook Ray had een opvallende rol: dat opvallende voordeel dat hij krijgt (die info op de tablet) geeft hem ook de kans om erover te beginnen tegenover de groep en dat komt vreemd en ongeloofwaardig over, waardoor de rest gaat denken: “Waar begint die nu over? Die is uit zijn nek aan het kletsen!” (wat, als mol, in dit geval goed is om je niet te laten kiezen)
Voor de rest haal ik er weinig uit. Overigens, het spelletje ‘Wie van de drie’ (als tv-programma) katapulteert mij ver terug in de tijd. Toen ik nog een heel klein meisje was keken wij thuis naar dat spel op de Nederlandse tv (ergens begin jaren 80 van vorige eeuw). Heb me toen vaak een kriek gelachen met ene Albert Mol, die toen in de ‘jury’ zat. Ja, Albert Mol, what’s in a name!
