Aflevering 7

Oeh, daar gáát m’n vaste onderdeel van elke week! Hoe weerbarstig en leugenachtig de omgeving ook was, Stines Finest bleek toch elke week weer trouw en meedogenloos. Maar helaas, Stine Jensen ligt uit het spel: zelfs yoga kon haar niet helpen. Maar met haar afscheid laat ze vooral veel puinhoop achter. Zowel in de tunnels die nu instorten, alsook in de coupés van haar eindstation. Wat heeft zij dit spel op haar eigen wijze en vanuit haar eigen inzichten gespeeld. Voordat we het vergeten: wat een bijzondere band heeft ze ook op kunnen bouwen met Olcay Gulsen. Echt, dit spel doet rare en mooie dingen met mensen. Heerlijk om dat te mogen zien, vanuit zo’n prachtige montage. En om een traditie (die dichtbij mijn hart is komen te staan) af te ronden met een internationale knal, krijgen we nog een prachtige uitsmijter die we collectief boven ons bed kunnen hangen: ‘Je blijft toch een beetje building the plane while flying it...’ Ze bleek zelfs Éngels te kunnen(!) Ja Stine, dit was nou zo’n uitspraak waarom ik begon met het verzamelen van alles wat je deelde met tv-kijkend Nederland! Stines Finest is helaas niet meer, maar wat heb ik ervan genoten! #neverforget

Wat ik ondertussen ook zéker niet vergat en alleen maar heb zien verduidelijken is de fenomenale sluwe Mol die Ruben Hein heet. Het begon al met het feit dat hij Jan Versteegh als een wilde hond op hem af zag stuiteren wanneer het woord ‘Controlroom’ valt. Nu wil ik niet vervelend doen, maar zélfs bij Lingo hadden ze er geen 10-letterwoord van kunnen maken, dus die overenthousiaste sprong was natuurlijk precies wat Ruben wilde van Jan: wéér even een kleine bevestiging van het herenverbond, wéér even weten dat Jan hem nog steeds ziet staan en dus wéér even een motivatie om eens extra te gaan Mollen. En dat deed hij met verve, kunnen we wel zeggen. In het verlaten gebouw was Ruben wel érg buiten adem en duurde het ook wel vrij lang totdat hij niet meer kon rekken tegenover Stine dat hij de enveloppe niet kon vinden. Om nog maar niet te spreken over het mingeld dat ineens niet meer zou tellen en de groepsfoto die gezellig voor het nageslacht in de controlroom zou moeten worden gemaakt... Olcay kon hem gelukkig nog bedaren, maar anders hadden ze op z’n minst twee vakantiefotoboeken kunnen maken vol met nutteloze selfies en fotoshoots die binnen 3 minuten klaar zouden zijn, terwijl de rest wacht... Daarnaast doet Olcay iets (psychologisch) interessants door Ruben te confronteren. Iets dat helemaal bij Olcay past en waarbij ze volgens mij weer mooie en bruikbare informatie heeft weten te winnen. Want Ruben reageerde weer érg vlakjes en ongemakkelijk... ‘Dank voor het delen’ zeg je namelijk alleen wanneer je cliënt net iets heeft verteld dat al weken op het hart ligt. Een zin die je zegt wanneer je ergens boven moet/wilt staan... En ja hoor, even kwam de bromance weer terug, toen Ruben Jan probeerde zwart te maken tegenover Olcay. Maar nee, daar trappen wij niet meer in.

Van zwart gaan we naar groen, want precies dát was de interessante kleur van de door Simone Weimans verzamelde dozen. Achteraf is dat zo’n gemakkelijke kleurenhint dat ik hoop dat het onzin is, maar toch. Simone lijkt überhaupt het groene licht naar de finale te zien, sinds zij denkt dat er geen bondjes meer zijn. Maar eerst zou ze daarvoor toch nog even ander licht aan moeten zien te draaien. Wanneer ze alle draadjes in de bovenkamers heeft vastgezet, blijkt haar therapeutische reis weer verder te kunnen. Deze reis werd namelijk vervolgt door (en ze noemde het zelf, met no shame) ‘therapeutisch schilderen.’ De buurtbewoners waren zo lief om deze ietwat verstrooide dame gewoon maar even haar gang te laten gaan. Opvallend is natuurlijk haar houding in de trein. Het lijkt bijna alsof er een wedstrijdje gaande is van wie de wagon het netste heeft gehouden. Wat mij betreft mag Simone de prijs winnen, maar Olcay lijkt nogal verongelijkt en zodoende mogen we zelfs bijna dankbaar zijn dat Ruben de schakel tussen beide is. Simone mocht natuurlijk nog niet naar huis, hoewel ze er wel klaar voor leek met haar rode shirt. Art en het team willen eerst zeker weten dat haar avontuur-op-therapeutische-basis nu echt goed afgesloten kan worden. Terecht, ze moet daarna wel weer gewoon het Journaal kunnen presenteren zonder daarvoor eerst de NS te hoeven ‘blamen’.

De charme van dit programma blijft toch wel de onnavolgbare uitlegtekstjes van Art Rooijakkers. Wanneer die man begint te praten weet je twee ding zeker: 1. Niemand snapt het en 2. Jan Versteegh legt het opnieuw uit. Niets mis mee, op het eerste gezicht. Het toeval wil alleen dat ik de 3-minuten timer uitleg in één keer snapte en Olcay Gulsen er zichtbaar meer moeite mee had. Een bijzonder moment in mijn carrière: iets eerder begrijpen dan een Kandidaat! Olcay leek niet helemaal op d’r best op mentaal vlak. Zo wonen we bijvoorbeeld sinds vanavond in het Koninkrijk der Amsterdammen en daarom leek het iedereen maar beter als mevrouw Gulsen gewoon klokjes af ging tellen. Wél met portofoon, want etherdiscipline verleer je nooit, dachten ze. Wat trouwens wél een mooi moment was, was het hilarische ogenblik waarom Olcay Stine toesnauwt dat ze bij Ruben moet blijven staan op het balkonnetje in de trein. Nu hebben we eerder mensen op balkonnetjes moeten zien plaatsnemen, maar deze keer ging het toch aanzienlijk beter: Ruben kon geen kant meer op. Olcay lijkt de puzzel te hebben opgelost dit seizoen en kan er al letterlijk bij gaan zitten, maar hoe zit dat met jou? Heb jij alle stukjes al op de juiste volgorde achter elkaar geplaatst..?

En dan mijn grote vriend Jan Versteegh. Ik heb hem vanaf Aflevering 1 al afgeschreven als Mol omdat hij zo intens fanatiek en enthousiast is: teveel, te vaak en te lang. Dat kán niet gespeeld zijn. Zou je denken... En ja, daar blijf ik dan ook bij. Hoewel hij nu steeds meer verdacht in beeld komt, kan ik gewoon niet geloven dat de Mol zo zijn best doet om de sfeer op de brug goed te houden door halve orkesten over de brug te slepen, Opdrachten tot in den treuren uit te leggen en met dozen rond gaat slingeren alsof hij na vorige week écht een verhuisbedrijf is gestart. Jan Versteegh is níét de Mol. Ik zou het hem wél van harte gunnen om (samen met Olcay) in de Finale te belanden en de Pot mee naar huis te mogen nemen. Een topspeler, dat is zeker! Wat ben ik van zijn manier van spelen gaan houden. En mocht u denken: ‘Moltalk zei dat hij het minste geld heeft opgehaald...’: juist wanneer zoiets in Moltalk wordt behandeld, durf ik al bijna zeker te stellen dat er dit jaar niet zo’n duidelijke Follow The Money theorie zal zijn...

Al met al een Aflevering waar we de vingers bij af mochten likken: prachtige Opdrachten, fantastische manier van het gebruiken van de locatie en bovenal werd in deze Aflevering ook pijnlijk duidelijk wat voor problematiek er in dit gebied van de wereld speelt: ik noem het alcoholmisbruik en de verslavingen die daarbij komen kijken, maar gelukkig mochten we ook zien hoe sterk de sociale cohesie is onder de buurtbewoners en hoe enthousiast de mensen ook kunnen zijn. De realiteit die ikzelf ook heb mogen zien en waarvan ik dankbaar ben dat het zo duidelijk in beeld gebracht blijft worden. Er werd heel wat licht uitgedaan in de Stine-tunnel deze keer, maar gelukkig brand het licht bij Ruben steeds een beetje feller. Ik heb de Mol gevonden, gelukkig al vanaf Aflevering 1. Nog héél even en dan weet de rest van de wereld het ook...

Mol: Ruben Hein.
Misschien Mol: Olcay Gulsen.
Niet Mol: Simone Weimans & Jan Versteegh.

[ 82 reacties ] [ Plaats reactie ]