Met een soepele tred komt ze de kamer binnen. Inspecterend als een echte koningin kijkt ze even rond en loopt vervolgens naar me toe. Ik geef haar haar portie aandacht, maar besluit haar verder met rust te laten. De kwelling die scriptie heet, eist momenteel wat meer belangstelling van me. Al staan mijn ogen na een halve dag turen naar hetzelfde beeldscherm ergens achter in mijn hoofd. Een mol ziet nog meer, zullen we maar zeggen.
Terwijl ik bezig ben met het volkalken van mijn dertiende kantje, schrik ik plotseling op van een hels kabaal. Ik val bijna van mijn stoel, draai me om en zie dat mijn wekker van mijn nachtkastje is geduveld. Alsof ik het idee moet krijgen dat de kaboutertjes dit gedaan hebben, staart ze me zo onschuldig mogelijk aan. Haar neusje lijkt hierbij te bloeden. Ik raap het vervloekte apparaat op en constateer tot mijn verbazing de cijfers twintig en dertig op het uurwerk. O ja, handig zo’n hond!
Nadat de wekker weer van de schrik is bekomen en de afstandsbediening zich ook nuttig heeft gemaakt, installeer ik mezelf op de bank. Eén van de grootste ergernissen van het dagelijks bestaan zorgt nog voor wat oponthoud, maar dan kondigt de climax van de week zich aan. Ik ontvlucht de werkelijkheid en vergeet de duizenden woorden die over mijn beeldscherm razen, de besmeurde borden die in de keuken liggen te verdrinken en mijn neusharen die nog wel een knipbeurt kunnen gebruiken.
Pieter-Jan houdt zijn introducerende praatje en Lara Croft krijgt nog wat indrukken van de rest van de groep te horen, voordat ‘the way of life’ daadwerkelijk van start gaat. Luna, zoals haar naam luidt, is ondertussen bij mij op schoot gekropen en lijkt eerst de kat uit de boom te kijken alvorens samen met mij naar de mol te gaan speuren. De gedachtemolen in mijn bovenkamer komt ook langzaamaan op toeren. Japanse tekens in een hoekje, cijfercombinaties, opvallende kleuren, alles wordt gemaald.
In het boeddhistische tempelcomplex van Yamadera krijgt Frits als eerste de kans om uit te rusten. Kim en Erik volgen, maar Arjen is dat lot niet gegeven. Wanneer hij de beruchte groene enveloppen opent, sprint Luna als een bezetene op het scherm af en gaat tekeer als een jachthond die het spoor van de mol ruikt. Zoals een ware molloot betaamt, denk ik onmiddellijk aan een aanwijzing. De grappenmaker van het zooitje ongeregeld is al mijn hoofdverdachte, maar hierdoor worden mijn vermoedens nog groter.
In de wetenschap dat zich nu wellicht ook een beagle in de Lubach-tunnel bevindt, besluit ik Luna de rest van de aflevering goed in de gaten te houden. Het beestje heeft inmiddels haar troon opgezocht, maar nog geen vijf minuten later krijg ik een déjà vu. Als Arjen voorstelt om te gaan sjoelen, is zij de eerste die zich meldt. Ik zie het al voor me, twee van die hondenpootjes die de schijven één voor één in de gaatjes proberen te mikken. De redactie van America’s Funniest Home Videos zou er een moord voor doen, maar dat terzijde.
De jaarlijkse mindfuck-opdracht doet ook weer haar intrede en ik vrees het ergste als ik hoor dat de kandidaten zich een weg moeten banen langs een fototentoonstelling. Luna blijft gelukkig op haar plaats zitten, ook wanneer foto’s van Arjen het beeld passeren. Hilarisch is echter het moment waarop de schrijver zelf zijn wandeling naar boven maakt. Met haar hondstrouwe ogen kijkt het beestje me aan en lijkt bijna te smeken om een volgende sprong tegen de beeldbuis op. Ik geef haar mijn toestemming, maar gek genoeg weigert ze. Een mollenstreek, vermoed ik.
Na spontaan rondjes door de kamer te hebben gerend, voldoet Luna even later wel weer aan de verwachtingen. De eerste twee biechten van Arjen tijdens het kanoavontuur slaat ze nog over, maar bij de volgende is het raak. Als een kip zonder kop stuift ze op het scherm af en blijft al blaffende zeker een halve minuut met haar pootjes tegen het televisietafeltje hangen. Eenmaal weer tot rust gekomen geeft ze bij het verschijnen van heer Lubachs groene scherm met een hoog gepiep nog een laatste hint.
Voor mij is het duidelijk. Betere aanwijzingen heb ik in al die jaren niet gehad. Mocht Arjen daadwerkelijk boven de grond komen als de saboteur van deze editie, dan zal ik bij Van Dale aankloppen om de uitdrukking ‘het neusje van de zalm’ per direct te wijzigen. Wellicht kan hij zijn boek dan direct nog wat molliger maken met het toevoegen van een inmiddels welbekend woord.
Luna lijkt ondertussen genoeg gezien te hebben. Haar missie volbracht, verlaat ze de kamer.
